اصلاح دنده می تواند دقت انتقال را تا حد زیادی بهبود بخشد و استحکام دنده را افزایش دهد. اصلاح دنده به اقدامات فن آوری برای آگاهانه تر شدن سطح دندان دنده در مقدار کمی اشاره دارد تا آن را از سطح نظری دندان منحرف کند. انواع مختلفی از اصلاح دنده به معنای گسترده ای وجود دارد ، با توجه به قطعات مختلف اصلاح ، اصلاح دندان دنده را می توان به اصلاح مشخصات دندان و اصلاح جهت دندان تقسیم کرد.

اصلاح مشخصات دندان

مشخصات دندان کمی برش خورده است به طوری که از مشخصات نظری دندان منحرف می شود. اصلاح مشخصات دندان شامل پیرایش ، پیرایش ریشه و حفر ریشه است. پیرایش لبه اصلاح مشخصات دندان در نزدیکی تاج دندان است. با پیرایش دندان ها ، لرزش ضربه و سر و صدای دندانهای دنده کاهش می یابد ، می توان بار پویا را کاهش داد ، می توان حالت روغن کاری سطح دندان را بهبود بخشید و آسیب چسب می تواند کند یا جلوگیری شود. Rooting اصلاح مشخصات دندان در نزدیکی ریشه دندان است. تأثیر پیرایش ریشه اساساً مشابه با پیرایش لبه است ، اما پیرایش ریشه باعث تضعیف استحکام خمش ریشه دندان می شود. هنگامی که از فرآیند سنگ زنی برای اصلاح شکل استفاده می شود ، به منظور بهبود راندمان کار ، گاهی اوقات از دنده کوچک به جای تجهیزات بزرگ تطبیق استفاده می شود. Rooting اصلاح سطح انتقال ریشه دندانهای دنده است. چرخ دنده های سخت و سخت و سخت کاربور شده باید پس از عملیات حرارتی زمین شوند. برای جلوگیری از سنگ زنی سوختگی در ریشه دندان و حفظ اثر مفید استرس فشاری باقیمانده ، ریشه دندان نباید زمین باشد. ریشه علاوه بر این ، شعاع انحنای منحنی انتقال ریشه را می توان با حفر افزایش داد تا غلظت استرس در فیله ریشه کاهش یابد.

اصلاح سرب دندان

سطح دندان در جهت خط دندان کمی برش خورده است تا آن را از سطح نظری دندان منحرف کند. با اصلاح جهت دندان ، توزیع ناهموار بار در امتداد خط تماس دندانهای دنده قابل بهبود است و می توان ظرفیت تحمل دنده را بهبود بخشید. روشهای پیرایش دندان عمدتاً شامل پیرایش انتهای دندان ، پیرایش زاویه مارپیچ ، پیرایش طبل و پیرایش سطحی است. نازک شدن انتهای دندان این است که به تدریج ضخامت دندان را تا انتهای روی یک یا هر دو انتهای دندان دنده در یک بخش کوچک از عرض دندان نازک کنید. این ساده ترین روش اصلاح است ، اما اثر پیرایش ضعیف است. پیرایش زاویه مارپیچ برای تغییر کمی جهت دندان یا زاویه مارپیچ β است ، به طوری که موقعیت سطح واقعی دندان از موقعیت نظری سطح دندان منحرف می شود. پیرایش زاویه مارپیچ نسبت به پیرایش انتهای دندان مؤثرتر است ، اما از آنجا که زاویه تغییر اندک است ، نمی تواند در همه جای جهت دندان تأثیر قابل توجهی داشته باشد. پیرایش طبل استفاده از پیرایش دندان است تا دندانهای دنده ای در مرکز عرض دندان ، به طور کلی متقارن از هر دو طرف باشد. اگرچه برش طبل می تواند توزیع ناهموار بار را در خط تماس دندانهای دنده بهبود بخشد ، زیرا توزیع بار در هر دو انتهای دندان دقیقاً یکسان نیست و خطاها به طور کامل مطابق شکل طبل توزیع نمی شوند ، اثر پیرایش ایده آل نیست. اصلاح سطح برای اصلاح جهت دندان با توجه به خطای واقعی بار خارج از مرکز است. با توجه به خطای واقعی بار خارج از مرکز ، به ویژه با توجه به تغییر شکل حرارتی ، ممکن است سطح دندان پس از پیرایش همیشه بنده نشود ، اما معمولاً یک سطح خمیده است که توسط مقعر و محدب متصل است. اثر پیرایش سطح بهتر است ، و یک روش پیرایش ایده آل است ، اما محاسبه مشکل ساز تر است و روند پیچیده تر است.